vandaag-gisteren en alle dagen tevoren is rood...

hej folks thuis

De afgelopen dagen waren weer heel wat anders. Naar het Red Centre gevlogen en de naam liegt er niet om, alles is er rood, incluis het zand en uw huid zonder zonnecreme...Iets helemaal anders als de toeristische oostkust die ik tevoren heb gedaan.

De tour was wel een beetje een tegenvaller in vergelijking met de toer die ik tevoren had gedaan, alle minder extreem laat ons stellen (tenzij ge een kamelenrit extreem kunt noemen)
Ik zat plots in een gezelschap van 24 man, waarvan er 12 franstalig waren, dus ge kunt mijn rol al raden... vertaler ;-)
Iedereen was er als koppel of als familie, dus ik had het privilege om altijd een prive-tent te hebben EN naast de Terry in de bus te zitten ( de chauffeur-gids) en als ge nu begint te watertanden van ' eindelijk, ze heeft daar ne australier opgeschaart' den Terry wordt vandaag 50, dus vergeet het maar...

De eerste dagen waren rush rush om alles te zien; Uluru, de Olgas, urendurende wandelingen in Kings Canyon, etc. De twee volgende dagen waren wat meer op het gemak ( wat niet wilde zeggen dat ge kon uitslapen... we waren steeds weg om ten laatste 6u30)Wat we dan deden? Dagen rijden op de dirt-roads tussen de wilde ezels en kamelen op zoek naar een verloren aboriginal gemeenschap, aboriginalkunst bekijken, Standley Chasm (rotsen) en nog veel meer... mooie fotos hoop ik...

op die 5 dagen zijn we geen kat tegengekomen op de niet-toeristische trekplijsters, konden we gewoon in het midden van de bush rijden om hout te sprokkelen en was het ondanks Terry zijnde slechte muziek en zijn voorliefde voor 4x4 rijden een plezante rit tot in Alice Springs

Nu ben ik in Alice Springs, een stadje net in het midden van Australie en tevens de thuisbasis van de Flying Doctors (lang geleden dan toch) Net binnengeglipt in het museum zonder te betalen. Niet dat ik daar trots op ben, maar het was hun eigen domme fout. Ik kwam net aan samen met een bus gepensioneerden en als zij mij voor oud aanzien en mij daarom niet laten betalen, moeten ze t maar weten hoor... heb dan maar ne souvenier gekocht om hen te steunen...hihi

Ben vanmorgen eerste werk hier naar de JOey rescue centre geweest. Joeys zijn baby kangeroetjes en hier vangen ze die op als hun mama is doodgereden langs de weg. Heel leerzaam om te zien wat ge moet doen als ge een dode kangeroe vindt, hoe ge het babytje moet verzorgen (in een kussensloop steken is het meest ideale en dan op je warme buik onder een katoenen trui houden ofzo). En bovendien weet ik nu dat kangeroes lactose-allergie melk moeten krijgen... kwestie van als ik er ooit eens ene vindt...
Was wel tof hoor, want ik mocht er eneke op mijne schoot pakken ( de Roger, 8 maanden oud..)

Voorts niet zo heel veel nieuws, ik reis morgen door naar Darwin en ga daar nog een laatste tour doen in de nationale parken, met ongekend veel wild-life en zeer veel aborginalkunst. Het is Unesco werelderfgoed en zou een van de mooiste plaatsen in Australie moeten zijn...

Sommigen vroegen mij over de aboriginals... Ik heb al zeel veel mooie stadjes gezien, een beetje getto-achtig, waar ze samenleven en een mix tussen oude en nieuwe wereld in stand houden. In huizen met antennes en tv`s, snoepend en cola-drinkend op blote voeten en met versleten en vuile kleren.
Wist je dat Aboriginals niet goed tegen suiker kunnen en dat 1/4 aan suikerziekte lijdt? Toch lijken ze hier allemaal enkel maar suiker te willen eten en de sommigen zijn echt dik... Terwijl anderen dan weer met amper kleren aan door de outback rennen met een stok en een fietsenwiel...Beetje moeilijk om te vatten en je kan ze zeker niet allemaal over een kam scheren. Maar ze hebben wel een prachtige cultuur en interessant...Maar soit, hier in Alice Springs is alles een beetje anders. Hier hangen overal Aboriginals rond ( meesten nog rond het ziekenhuis, al dan niet in een verband) en velen zijn dronk en zitten maar te zitten, beetje zielig in vergelijking met alle aboriginalgemeenschappen waar ik tot nu toe ben geweest... Je kan het gevoel hier een beetje vergelijken met alleen in Brussel rondlopen s avonds...Nuja, ik overleef t wel...

Het leven in de jeudherberg begint ook stillaan zijn tol te wegen... slapen als de laatste snurker er eindelijk mee ophoudt, opstaan als de eerste backpacker zijn vliegtuig wilt halen, steeds aanschuiven voor een wc, douchen met slippers aan om geen voetschimmels op te scharen...Ben ik blij dat ik overmorgen weer kan gaan kamperen...Al betekent dat vaak gaan slapen als uw pillicht leeg is (zon gaat omder om 18u30) en konstant stinken naar kampvur...

Verder niet al te veel nieuws meer...tot de volgende en ik ga sebiet nog fotos online proberen te zetten, dus check andere website ook even...

Tine